به موازات فعالیت انسان، آلودگی هوا یکی از غالب نگرانی های زیست محیطی در دهه های گذشته بوده است .
در سال 1970، قانون هوای پاک در ایالات متحده به شش معیار آلاینده هوا اشاره کرد: ذرات معلق (PM)، ازن (O3)، مونوکسید کربن (CO)، دی اکسید گوگرد (SO2)، دی اکسید نیتروژن (NO2)، و سرب (Pb).
به تازگی، PM های هوائی توجه زیادی را به خود جلب کرده اند به دلیل ظهور در کشورهای در حال توسعه و تهدید خطرناک آن برای سلامت انسان میباشد.به طور معمول، PM ها بر اساس قطر ذرات که تعیین طول عمر آنها، فاصله حمل و نقل و تاثیر در سیستم تنفسی طبقه بندی می شوند.
به عنوان مهمترین پارامتر، رنج قطر PM ها از چندین نانومتر تا ده میکرون متغیر است. برای PM های با قطر آیرودینامیکی کمتر از 10 میکرومتر (PM10)، آنها قابل استنشاق هستند و ممکن است به قسمت بالایی مجاری تنفسی و ریه برسند و ارتباط معنی داری بین خطر ابتلا به سرطان ریه و PM10 وجود دارد. ذرات معلق با قطر آیرودینامیکی کمتر از 2.5 میکرومتر (PM2.5) می توانند به عمق ریه ها نفوذ کنند و حتی به آلوئول ها برسند.
افزایش 10 میکروگرم در متر مکعب در PM2.5 با تقریبا دو برابر شدن خطر مرگ پس از زایمان دارد، افزایش 14٪ موارد حوادث قلبی عروقی غیرمهلک و افزایش 32٪ حوادث قلب و عروق کشنده بود. علاوه بر این، ذرات فوق پرتوی با قطر آیرودینامیکی کمتر از 0.1 میکرومتر (PM.1) نیز نگرانی عمده ای هستند که بیشترین تأثیر را بر سلامت انسان دارند. به طور کلی، ذرات فوقانی از منابع مرتبط با احتراق بویژه خودروها می آیند .
بنابراین ذرات فوقانی قادر به نفوذ به جریان خون و انتقال به قسمت های دیگر بدن هستند، بنابراین باعث آسیب بیشتر می شوند.
از بین بردن PM ها یکی از اهداف اصلی تکنولوژی تمیز کردن هوا است. بر این اساس مکانیزم های مختلف، فن آوری های مختلف برای این منظور توسعه داده شده است. که ما یک فناوری جدید را جهت حذف این الودگی را ارائه میدهیم که بسیار کاربردی و مشکلات فناوری های پیشین را نخواهد داشت.
